اصل بهای تمام شده تاریخی، براساس این اصل حسابداری، تمامی رویدادهای مالی به بهای تمام شده در تاریخ وقوع ثبت در صورت های مالی درج می شوند و در صورتی که ارزش آنها بیشتر شود، این افزایش ثبت نخواهد شد.

بر این اساس، بهای تمام شده دارایی ها، با قیمت نقد و یا معادل قیمت نقد محاسبه می شود.

نارسایی های بهای تمام شده تاریخی

به مبلغی گفته می شود که در ازای آن، فروشنده و خریداریک دارایی و یا کالایی را با پول داد و ستد می کنند. البته بهای تمام شده تاریخی دو نارسایی عمده دارد، اول اینکه دارایی های هر سازمانی پس از گذشت زمان طولانی، از نظر ارزشی دچار تغییر خواهد شد و بهای تمام شده تاریخی اعتبار خود را از دست می دهد. دوم اینکه، دارایی های یک سازمان در گذر زمان تحصیل می شود و بهای تمام شده آن براساس قیمت های زمان تحصیل می باشد و قیمت ها درطول زمان تغییر می کنند. این موارد باعث برآوردهای غلط از بازده سرمایه خواهد شد. عموما در هنگام افزایش قیمت ها بر مبنای ارزش جاری، میزان سود بیشتر و دارایی ها کمتر از واقعیت، ارزیابی و محاسبه می شوند و در نهایت میزان بازده سرمایه به طور غیر واقعی افزایش می یابد.

مزایای اصل بهای تمام شده تاریخی

- بهای تمام شده تاریخی به صورت کاملا واقعی اندازه گیری می شود و بر اساس تخمین ها و ارزیابی ها نمی باشد.

- بهای تمام شده تاریخی در هنگام تحصیل، ارزش متعارف دارایی ها در آن تاریخ را اظهار می دارد.

- بهای تمام شده تاریخی قابلیت رسیدگی و یا ردیابی دارد.

نتیجه پایانی:

بسیاری از حسابداران اعتقاد دارند با تمامی معایب بهای تمام شده، ارزش قابل اتکای اطلاعات ارائه شده بیشتر از معایب احتمالی آن می باشد. بر اساس اصل بهای تمام شده تاریخی مبالغ گزارشی دارایی ها و بدهی ها از قیمت معاوضه و یا بهای تمام شده در تاریخ تحصیل دارایی یا بدهی حاصل می شود.

برای ادامه مطالب کلیک کنید .